Η συνηθέστερη μέθοδος που επηρεάζει τη συμπεριφορά των μαθητών είναι η τιμωρία ή η απειλή τιμωρίας.
Το 1ο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί για την τιμωρία στα Σχολεία είναι ότι… είναι εντελώς άχρηστη, γιατί αν κάποιος ψάξει προσεκτικά θα δει ότι στα Σχολεία που έχουν κανει συνηθεια την τιμωρία και οι μαθητές εχουν αποκτήσει τη συνηθεια να τιμωρούνται !!
Αν λοιπόν ισχύει αυτό, τοτε εχουμε το πιο δυνατό κατηγορητήριο για το σύστημα της τιμωρίας.
Η τιμωρία δεν δρα αποτρεπτικά και δεν είναι εκπαιδευτική μιας και ο δράστης αφου ΄΄ πληρώσει ΄΄ για το έγκλημα του, μετα μπορει να ΄΄ αγοράσει ΄΄ ένα νέο έχοντας τη συνείδηση του καθαρή.
Ο David Wills δίνει μια άλλη αιτιολόγηση για τη μη χρήση βιας σε έκθεση του προς το Συμβούλιο της Σκωτίας για την Ερεύνα στην εκπαίδευση.
΄΄Η τιμωρία μεταθέτει την ευθύνη της συμπεριφοράς πανω στους ενήλικες, αντι να την αφήσει στο παιδί΄΄.
Αξίζει να το διαβάσετε ξανά.
Αυτό που λέει είναι ότι οι ενήλικοι που χρησιμοποιούν τιμωρίες , αναλαμβάνουν την ευθύνη για την συμπεριφορά των παιδιών που δήθεν τα έχουν υπο τον έλεγχο τους και πως η παραβίαση της πειθαρχίας είναι αποτέλεσμα της δικής τους αδυναμίας.
Π.χ Έχουμε έναν μαθητή που ρίχνει γυρω του μεσα στη ταξη βιβλία και είναι εκτος έλεγχου… αυτό δεν είναι σφάλμα του μαθητή αλλα σφαλμα του υπεύθυνου ενήλικα της τάξης .
Όταν όμως δεν υπάρχει σύστημα τιμωρίας το ιδιο το αγορι φερει την ευθύνη για τη συμπεριφορά του.
Στο σχολείο Mirambika στο Δελχί δινουν έναν άλλο λογο για τη αποφυγή τιμωρίας.
Η τιμωρία δεν βοηθά το παιδι να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Χτιζει ένα τοίχωμα , δημιουργεί διαιρέσεις και μια ατμόσφαιρα στην οποια είναι δύσκολο να ακούσει την εσωτερική αλήθεια.Ας μην ξεχνάμε ότι μερικες φορες το παιδι πρεπει να πειραματιστεί λιγο με τη σκοτεινή γωνιά του εαυτου του ώστε να επιλέξει συνειδητά τια θα κάνει αργότερα στη ζωη του.
Ο Tony Barnes πρώην επικεφαλής του Aller Park, γυμνάσιο στο Dartington παρατήρησε ότι δεν είναι σωστό να πουμε ότι δεν πρεπει να υπάρχουν κανόνες, αλλα πως δεν πρεπει να υπάρχουν κανόνες που δεν μπορουν να κατανοήσουν τα παιδιά…δηλαδη κανονες που μπορουν να εφαρμοστούν μονο με τιμωρία…
Φαίνεται ότι οι τιμωρίες προκαλούν μεγάλη ζημιά χωρις να επιτυγχάνουν το στόχο τους.
Το γεγονός ότι συνήθως τα ιδια παιδια τιμωρούνται ξανα και ξανα αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα της .
Η εσκεμμένη πρόκληση πόνου είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα.
Εχει παρατηρηθεί ότι όταν το προσωπικό του Σχολείου είναι βίαιο τοτε και τα παιδιά είναι βίαια.
Ωστόσο ισως το πιο οδυνηρό αποτέλεσμα της κουλτούρας της τιμωρίας στα σχολεία είναι ότι διδάσκει στα παιδιά πως ο μονος τροπος να κανεις κατι σωστό είναι να κρατηθείς εξω από το πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου