Chemical Addiction
"Να γυρνάει ρεε να γυρνάει όχι όλο δικό σου είμαστε τόσοι εσύ το "έσκασες"".Μια τζούρα και το μυαλό σου έφυγε για μια στιγμή..όχι όχι δεν μπορεί ακόμα δεν άρχισε..είναι η πρώτη σου φορά.Είχες ακούσει πολλά!Πως έτσι ξεφεύγεις..Έτσι θα'ναι μέχρι το τέλος?Θα'χει τέλος?Θα δείξει..Τραβάς μια ακόμη τα πνευμόνια σου καίνε,βήχεις σαν άρρωστη κομπιάζεις για λίγο!"Έλα ρε μαλάκα μην είσαι κότα" -Ε,ναι μωρέ όλοι το κάνουν,σκέφτεσαι,σιγά και τι θα πάθω είμαι δυνατή εγώ δεν "σκαλώνω" πουθενά δεν κολλάω!-Στην τρίτη τζούρα έχεις ήδη αρχίσει να νιώθεις μια γλυκιά θολούρα,μια ιδανική ζαλάδα..το "φτιάξιμο" ξεκίνησε νομίζω..Λίγες ακόμα και τα φώτα του πάρκου είναι δυνατά και καίνε το δέρμα σου,τα δέντρα χορεύουν γύρω σου επικρατεί μια αθώα κόλαση που θεωρείς παιδική!Γελάς..αυτό το συναίσθημα σε τρομάζει αλλά σ'αρέσει..σε εξιτάρει!Φοβάσαι μικρή?Δεν έχεις δει τίποτα..
Περνάει ο καιρός!Όχι ακόμα δεν έχεις εθιστεί..αν και δεν ξεκολλάει από το μυαλό σου!Δεν το αποδέχεσαι?Κακό δικό σου!Ο καιρός περνάει δεν "φτιάχνεσαι" πια με "stuff" απλό!Άραξε..υπάρχουν μεγαλύτερες απολαύσεις.Ανακατεύεις σιρόπια με χάπια και για λίγη ώρα βρίσκεσαι πάλι στην επιθυμητή σου κόλαση.Είσαι κοριτσάκι ακόμα στην κούνια,ακόμη τα κάνεις πάνω σου..όλοι νοιάζονται για'σενα!Ρουφάς με ανέδεια την αγάπη των γονιών σου που τόσο σου΄χει λείψει..δουλείες,άνγχος,πίεση που να βρουν χρόνο για΄σενα!Τα πρώτα σου γενέθλια..μεγαλώνεις!Το μωρό τους γίνεται μικρή δεσποινίδα όλοι είναι τόσο χαρούμενοι για'σενα!Η θεατρική παράσταση..τραγουδάς σαν αγγελάκι έναν ύμνο που αμυδρά θυμάσαι..Τα μάτια των γονιών σου σε κοιτάνε γεμάτα περηφάνια και αγάπη.Αφού εκεί είσαι ένας άγγελος γιατί ζεις σε μια κόλαση..Ένα δάκρυ κυλάει.Μάλλον περνάει η επίδραση γιατί έχεις αρχίσει να αισθάνεσαι!
Αλλάζεις..δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. -ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ- Κι όμως δύο μέρες πέρασαν που είσαι "καθαρή" και νιώθεις ότι αργοπεθαίνεις..Σε πιάνει μανία!Παραληρείς!Νιώθεις βρόμικη,τρέχεις στο μπάνιο και σαπουνίζεσαι με μίσος μέχρι να ματώσει η σάρκα σου!Ξεσπάς σε λυγμούς!Τίποτα δεν έχει αρχήσει..
Σκόνη..τριπάκια..Το μυαλό σου πλέον δεν λειτουργεί.Δεν είσαι σχεδόν ποτέ νυφάλια..Περπατάς στην Ομόνοια μόνη σου φαίνονται όλα τόσο ειρωνικά και γελοία που γελάς σαν δαιμονισμένη.Μια μαμά με το παιδί της σε δείχνει,άλλοι σε λυπούνται..Μα καλά δεν έχεις φτάσει ακόμη στον πάτο?
Μια βδομάδα μετά..Βρίσκεσαι σε κάποιο σπίτι,είναι βρόμικο και κακοδιακοσμιμένο.Δίπλα σου είναι ένα αγόρι.Τα μάτια του είναι θολά και κόκκινα.Καμία ελπίδα!Σου δίνει την σύρριγγα.Την κοιτάς με στοργή..Την μπήγεις στη φλέβα σου..γίνεται ένα με εσένα..Ύστερα όλα μαυρίζουν..Ξυπνάς και νιώθεις πεθαμένη.Τι έχει συμβεί?Πού είναι το πάρκο?Πού είναι οι υπόλοιποι?Ο πάτος της κόλασης!
Κιβωτός Ονείρων 18 χρονων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου