Chemical Addiction.... απο Κιβωτός Ονείρων

Chemical Addiction

"Να γυρνάει ρεε να γυρνάει όχι όλο δικό σου είμαστε τόσοι εσύ το "έσκασες"".Μια τζούρα και το μυαλό σου έφυγε για μια στιγμή..όχι όχι δεν μπορεί ακόμα δεν άρχισε..είναι η πρώτη σου φορά.Είχες ακούσει πολλά!Πως έτσι ξεφεύγεις..Έτσι θα'ναι μέχρι το τέλος?Θα'χει τέλος?Θα δείξει..Τραβάς μια ακόμη τα πνευμόνια σου καίνε,βήχεις σαν άρρωστη κομπιάζεις για λίγο!"Έλα ρε μαλάκα μην είσαι κότα" -Ε,ναι μωρέ όλοι το κάνουν,σκέφτεσαι,σιγά και τι θα πάθω είμαι δυνατή εγώ δεν "σκαλώνω" πουθενά δεν κολλάω!-Στην τρίτη τζούρα έχεις ήδη αρχίσει να νιώθεις μια γλυκιά θολούρα,μια ιδανική ζαλάδα..το "φτιάξιμο" ξεκίνησε νομίζω..Λίγες ακόμα και τα φώτα του πάρκου είναι δυνατά και καίνε το δέρμα σου,τα δέντρα χορεύουν γύρω σου επικρατεί μια αθώα κόλαση που θεωρείς παιδική!Γελάς..αυτό το συναίσθημα σε τρομάζει αλλά σ'αρέσει..σε εξιτάρει!Φοβάσαι μικρή?Δεν έχεις δει τίποτα..

Περνάει ο καιρός!Όχι ακόμα δεν έχεις εθιστεί..αν και δεν ξεκολλάει από το μυαλό σου!Δεν το αποδέχεσαι?Κακό δικό σου!Ο καιρός περνάει δεν "φτιάχνεσαι" πια με "stuff" απλό!Άραξε..υπάρχουν μεγαλύτερες απολαύσεις.Ανακατεύεις σιρόπια με χάπια και για λίγη ώρα βρίσκεσαι πάλι στην επιθυμητή σου κόλαση.Είσαι κοριτσάκι ακόμα στην κούνια,ακόμη τα κάνεις πάνω σου..όλοι νοιάζονται για'σενα!Ρουφάς με ανέδεια την αγάπη των γονιών σου που τόσο σου΄χει λείψει..δουλείες,άνγχος,πίεση που να βρουν χρόνο για΄σενα!Τα πρώτα σου γενέθλια..μεγαλώνεις!Το μωρό τους γίνεται μικρή δεσποινίδα όλοι είναι τόσο χαρούμενοι για'σενα!Η θεατρική παράσταση..τραγουδάς σαν αγγελάκι έναν ύμνο που αμυδρά θυμάσαι..Τα μάτια των γονιών σου σε κοιτάνε γεμάτα περηφάνια και αγάπη.Αφού εκεί είσαι ένας άγγελος γιατί ζεις σε μια κόλαση..Ένα δάκρυ κυλάει.Μάλλον περνάει η επίδραση γιατί έχεις αρχίσει να αισθάνεσαι!

Αλλάζεις..δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. -ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ- Κι όμως δύο μέρες πέρασαν που είσαι "καθαρή" και νιώθεις ότι αργοπεθαίνεις..Σε πιάνει μανία!Παραληρείς!Νιώθεις βρόμικη,τρέχεις στο μπάνιο και σαπουνίζεσαι με μίσος μέχρι να ματώσει η σάρκα σου!Ξεσπάς σε λυγμούς!Τίποτα δεν έχει αρχήσει..

Σκόνη..τριπάκια..Το μυαλό σου πλέον δεν λειτουργεί.Δεν είσαι σχεδόν ποτέ νυφάλια..Περπατάς στην Ομόνοια μόνη σου φαίνονται όλα τόσο ειρωνικά και γελοία που γελάς σαν δαιμονισμένη.Μια μαμά με το παιδί της σε δείχνει,άλλοι σε λυπούνται..Μα καλά δεν έχεις φτάσει ακόμη στον πάτο?

Μια βδομάδα μετά..Βρίσκεσαι σε κάποιο σπίτι,είναι βρόμικο και κακοδιακοσμιμένο.Δίπλα σου είναι ένα αγόρι.Τα μάτια του είναι θολά και κόκκινα.Καμία ελπίδα!Σου δίνει την σύρριγγα.Την κοιτάς με στοργή..Την μπήγεις στη φλέβα σου..γίνεται ένα με εσένα..Ύστερα όλα μαυρίζουν..Ξυπνάς και νιώθεις πεθαμένη.Τι έχει συμβεί?Πού είναι το πάρκο?Πού είναι οι υπόλοιποι?Ο πάτος της κόλασης!

απο http://psihodramaeleni.blogspot.com/

 Κιβωτός Ονείρων 18 χρονων

Η κουλτούρας της τιμωρίας ...

Η συνηθέστερη μέθοδος που επηρεάζει τη συμπεριφορά των μαθητών είναι η τιμωρία ή η απειλή τιμωρίας.

Το 1^ο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί για την τιμωρία στα Σχολεία είναι ότι… είναι εντελώς άχρηστη, γιατί αν κάποιος ψάξει προσεκτικά θα δει ότι στα Σχολεία που έχουν κανει συνηθεια την τιμωρία και οι μαθητές εχουν αποκτήσει τη συνηθεια να τιμωρούνται !!

Αν λοιπόν ισχύει αυτό, τοτε εχουμε το πιο δυνατό κατηγορητήριο για το σύστημα της τιμωρίας.

Η τιμωρία δεν δρα αποτρεπτικά και δεν είναι εκπαιδευτική μιας και ο δράστης αφου ΄΄ πληρώσει ΄΄ για το έγκλημα του, μετα μπορει να ΄΄ αγοράσει ΄΄ ένα νέο έχοντας τη συνείδηση του καθαρή.

Ο David Wills δίνει μια άλλη αιτιολόγηση για τη μη χρήση βιας σε έκθεση του προς το Συμβούλιο της Σκωτίας για την Ερεύνα στην εκπαίδευση.

΄΄Η τιμωρία μεταθέτει την ευθύνη της συμπεριφοράς πανω στους ενήλικες, αντι να την αφήσει στο παιδί΄΄.

Αξίζει να το διαβάσετε ξανά.

Αυτό που λέει είναι ότι οι ενήλικοι που χρησιμοποιούν τιμωρίες , αναλαμβάνουν την ευθύνη για την συμπεριφορά των παιδιών που δήθεν τα έχουν υπο τον έλεγχο τους και πως η παραβίαση της πειθαρχίας είναι αποτέλεσμα της δικής τους αδυναμίας.

Π.χ Έχουμε έναν μαθητή που ρίχνει γυρω του μεσα στη ταξη βιβλία και είναι εκτος έλεγχου… αυτό δεν είναι σφάλμα του μαθητή αλλα σφαλμα του υπεύθυνου ενήλικα της τάξης .

Όταν όμως δεν υπάρχει σύστημα τιμωρίας το ιδιο το αγορι φερει την ευθύνη για τη συμπεριφορά του.

Στο σχολείο Mirambika στο Δελχί δινουν έναν άλλο λογο για τη αποφυγή τιμωρίας.

Η τιμωρία δεν βοηθά το παιδι να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Χτιζει ένα τοίχωμα , δημιουργεί διαιρέσεις και μια ατμόσφαιρα στην οποια είναι δύσκολο να ακούσει την εσωτερική αλήθεια.Ας μην ξεχνάμε ότι μερικες φορες το παιδι πρεπει να πειραματιστεί λιγο με τη σκοτεινή γωνιά του εαυτου του ώστε να επιλέξει συνειδητά τια θα κάνει αργότερα στη ζωη του.

Ο Tony Barnes πρώην επικεφαλής του Aller Park, γυμνάσιο στο Dartington παρατήρησε ότι δεν είναι σωστό να πουμε ότι δεν πρεπει να υπάρχουν κανόνες, αλλα πως δεν πρεπει να υπάρχουν κανόνες που δεν μπορουν να κατανοήσουν τα παιδιά…δηλαδη κανονες που μπορουν να εφαρμοστούν μονο με τιμωρία…

Φαίνεται ότι οι τιμωρίες προκαλούν μεγάλη ζημιά χωρις να επιτυγχάνουν το στόχο τους.

Το γεγονός ότι συνήθως τα ιδια παιδια τιμωρούνται ξανα και ξανα αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα της .

Η εσκεμμένη πρόκληση πόνου είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα.

Εχει παρατηρηθεί ότι όταν το προσωπικό του Σχολείου είναι βίαιο τοτε και τα παιδιά είναι βίαια.

Ωστόσο ισως το πιο οδυνηρό αποτέλεσμα της κουλτούρας της τιμωρίας στα σχολεία είναι ότι διδάσκει στα παιδιά πως ο μονος τροπος να κανεις κατι σωστό είναι να κρατηθείς εξω από το πρόβλημα.

Τα 4 βασικά καθήκοντα της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία

Το 1^ο καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι να διδάξει στους μαθητές να ΄΄σέβονται την Αρχη΄΄…

Αυτό γίνεται με την τοποθέτηση ενός γραφειοκράτη δάσκαλου που μέσα στο σχολείο αναλαμβάνει το ρόλο του γονέα ή κηδεμόνα του μαθητή… μια αυταρχική και ξερή φιγούρα.

Η ΄΄Αρχη ΄΄ επιβάλλεται μέσα από ένα σύστημα τιμωρίας προς εκείνους που δεν κάνουν ότι τους λένε, που δεν συμμορφώνονται και απειθαρχούν.

Σκοπός όλου αυτού είναι , με την χρόνια επιβολή αυτών των κανόνων να μας προετοιμάσουν για τον κόσμο των αφεντικών μεταχειρίζοντας μας σαν ηλίθιους και κατώτερους.

Το 2^ο  καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι η στέρηση της ατομικότητας μας.

Μας επιβάλουν κράτος και Υπουργείο ότι εκείνοι θεωρούν πως έχουν δικαίωμα να μας διδάξουν χωρίς όμως  να μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε δικες μας ιδέες, επιθυμίες και ταλέντα.

Αυτό επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση μας σε ένα κλειστό περιβάλλον με εκατοντάδες ανθρώπους της ηλικίας μας , διδάσκοντας μας ότι όποιος δεν ακολουθει τη μάζα είναι άξιος περιφρόνησης.

Όλο αυτό αποτελεί τη βάση ενός συστήματος που εκείνοι ονομάζουν ΄΄ κοινωνικός έλεγχος στο χώρο εργασίας ΄΄….

Όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να ΄΄ απομονώσουν ΄΄ τον ΄΄ ταραχοποιό ΄΄ , να τον παραδώσουν στους συναδέλφους τους και στο αφεντικό τους.

Το 3^ο  καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι να αποθαρρύνει τη διαφωνία.

Αυτό γίνεται με το σύστημα αξιολόγησης μας από το σχολείο.

Βαθμολογούμαστε με βάση την ικανότητα μας να επαναλαμβάνουμε γεγονότα , στοιχεία και φράσεις άσχετα με το αν έχουμε καταφέρει την κατανόηση τους.

Η μηχανική αποστήθιση , μας στερεί την ικανότητα να αιτιολογούμε την τοποθέτηση μας σε όσα διδασκόμαστε καθώς και να τα αμφισβητούμε.

Μας μεταφέρουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια ΄΄ σωστή απάντηση ΄΄ σε κάθε ερώτηση και αυτή… είναι μόνο αποδεκτή.

Αυτό έχει ως στόχο να μας ενθαρρύνει να δείξουμε  πίστη σε ΄΄ ηγέτες ΄΄ οι όποιοι έχουν τις σωστές απαντήσεις.

Με την αποθάρρυνση της δημιουργικής , ερευνητικής και κριτικής σκέψης , προετοιμαζόμαστε για την ενηλικίωση μας όπου όλες οι απαντήσεις στα προβλήματα της ζωής , έρχονται μέσα από την τηλεόραση , την Κυβέρνηση και την θρησκεία.

Αυτό  κάνει πιο δεκτικούς τους ανθρώπους στην προπαγάνδα.

Ίσως αυτό να εξηγεί το πώς οι μαθητές αντιλαμβάνονται τη μάθηση ως κάτι βαρετό και την αποθάρρυνση τους για εκμάθηση αργότερα στη πορεία της ζωης τους.

Το 4^ο  καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι να ενθαρρύνει τον εγωισμό.

Αυτό γίνεται με τον καταναγκαστικό ανταγωνισμό μεταξύ μαθητών στα μαθήματα , στα αθλήματα κτλ…

Το σχολείο μας διδάσκει ότι εκείνοι που χάνουν , που έχουν χαμηλές επιδόσεις είναι κατώτεροι.

Οι κατώτεροι δεν αξίζουν βοήθεια γατί είναι τεμπέληδες, αξίζουν τη βοήθεια μας μόνο οι όμοιοι μας… και αυτό επιτυγχάνεται με αυστηρή τιμωρία σε περίπτωση συνεργασίας μαθητών στη διάρκεια τεστ – διαγωνισμάτων κτλ…

Με αυτόν τον τρόπο μας προετοιμάζουν να είμαστε πρόθυμοι να θυσιαστούμε για την ΄΄ ομάδα ΄΄ ( καπιταλιστική εταιρία) και να είμαστε αμείλικτοι με του ΄΄ τεμπέληδες ΄΄..

Το σύστημα αυτό, της εκπαίδευσης όπου καλούνται να το υποστηρίξουν και να το εφαρμόσουν δάσκαλοι και γονείς πανω στα παιδιά, σε ότι πιο αγνό καθαρό και εξεγερσιακο από τη φύση του , πρέπει να μας βάλει ολους σε σκέψεις και δράσεις.

Το ερώτημα είναι … αν υπάρχουν δάσκαλοι που ΔΕΝ αισθάνονται απλα κρατικοί υπάλληλοι αλλά παιδαγωγοί και γονείς που θέλουν να σταθούν σαν σύντροφοι στη ζωή των παιδιών τους …

απελευθέρωση 5 συντρόφων ( Ε΄ δημοτικού )

ΣΗΜΕΡΑ πετυχαμε την απελευθέρωση 5 συντρόφων ( Ε΄ δημοτικού ) από την ταπεινωτική σωματική τιμωρία του να στέκονται ορθιοι σε μια γωνια, στο γραφειο της διευθύντριας , σε κάθε διάλειμμα με την παρέμβαση μας και την παρέμβαση σχολικού συμβούλου.

Η παραβιαση των δικαιωμάτων των παιδιων ως προς τον σεβασμο της σωματικής τους ακεραιότητας , της ανθρώπινης αξιοπρεπείας τους και της  προστασία τους θα είναι παντα αντικείμενο αγωνα για εμας…

Δείξτε σεβασμο και εμπιστοσύνη στα παιδιά…

ΜΓΔ – Μελισσιων/Πεντελης

( Μαθητες-Γονεις-Δασκαλοι)