Το 1ο καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι να διδάξει στους μαθητές να ΄΄σέβονται την Αρχη΄΄…
Αυτό γίνεται με την τοποθέτηση ενός γραφειοκράτη δάσκαλου που μέσα στο σχολείο αναλαμβάνει το ρόλο του γονέα ή κηδεμόνα του μαθητή… μια αυταρχική και ξερή φιγούρα.
Η ΄΄Αρχη ΄΄ επιβάλλεται μέσα από ένα σύστημα τιμωρίας προς εκείνους που δεν κάνουν ότι τους λένε, που δεν συμμορφώνονται και απειθαρχούν.
Σκοπός όλου αυτού είναι , με την χρόνια επιβολή αυτών των κανόνων να μας προετοιμάσουν για τον κόσμο των αφεντικών μεταχειρίζοντας μας σαν ηλίθιους και κατώτερους.
Το 2ο καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι η στέρηση της ατομικότητας μας.
Μας επιβάλουν κράτος και Υπουργείο ότι εκείνοι θεωρούν πως έχουν δικαίωμα να μας διδάξουν χωρίς όμως να μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε δικες μας ιδέες, επιθυμίες και ταλέντα.
Αυτό επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση μας σε ένα κλειστό περιβάλλον με εκατοντάδες ανθρώπους της ηλικίας μας , διδάσκοντας μας ότι όποιος δεν ακολουθει τη μάζα είναι άξιος περιφρόνησης.
Όλο αυτό αποτελεί τη βάση ενός συστήματος που εκείνοι ονομάζουν ΄΄ κοινωνικός έλεγχος στο χώρο εργασίας ΄΄….
Όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να ΄΄ απομονώσουν ΄΄ τον ΄΄ ταραχοποιό ΄΄ , να τον παραδώσουν στους συναδέλφους τους και στο αφεντικό τους.
Το 3ο καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι να αποθαρρύνει τη διαφωνία.
Αυτό γίνεται με το σύστημα αξιολόγησης μας από το σχολείο.
Βαθμολογούμαστε με βάση την ικανότητα μας να επαναλαμβάνουμε γεγονότα , στοιχεία και φράσεις άσχετα με το αν έχουμε καταφέρει την κατανόηση τους.
Η μηχανική αποστήθιση , μας στερεί την ικανότητα να αιτιολογούμε την τοποθέτηση μας σε όσα διδασκόμαστε καθώς και να τα αμφισβητούμε.
Μας μεταφέρουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια ΄΄ σωστή απάντηση ΄΄ σε κάθε ερώτηση και αυτή… είναι μόνο αποδεκτή.
Αυτό έχει ως στόχο να μας ενθαρρύνει να δείξουμε πίστη σε ΄΄ ηγέτες ΄΄ οι όποιοι έχουν τις σωστές απαντήσεις.
Με την αποθάρρυνση της δημιουργικής , ερευνητικής και κριτικής σκέψης , προετοιμαζόμαστε για την ενηλικίωση μας όπου όλες οι απαντήσεις στα προβλήματα της ζωής , έρχονται μέσα από την τηλεόραση , την Κυβέρνηση και την θρησκεία.
Αυτό κάνει πιο δεκτικούς τους ανθρώπους στην προπαγάνδα.
Ίσως αυτό να εξηγεί το πώς οι μαθητές αντιλαμβάνονται τη μάθηση ως κάτι βαρετό και την αποθάρρυνση τους για εκμάθηση αργότερα στη πορεία της ζωης τους.
Το 4ο καθήκον της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι να ενθαρρύνει τον εγωισμό.
Αυτό γίνεται με τον καταναγκαστικό ανταγωνισμό μεταξύ μαθητών στα μαθήματα , στα αθλήματα κτλ…
Το σχολείο μας διδάσκει ότι εκείνοι που χάνουν , που έχουν χαμηλές επιδόσεις είναι κατώτεροι.
Οι κατώτεροι δεν αξίζουν βοήθεια γατί είναι τεμπέληδες, αξίζουν τη βοήθεια μας μόνο οι όμοιοι μας… και αυτό επιτυγχάνεται με αυστηρή τιμωρία σε περίπτωση συνεργασίας μαθητών στη διάρκεια τεστ – διαγωνισμάτων κτλ…
Με αυτόν τον τρόπο μας προετοιμάζουν να είμαστε πρόθυμοι να θυσιαστούμε για την ΄΄ ομάδα ΄΄ ( καπιταλιστική εταιρία) και να είμαστε αμείλικτοι με του ΄΄ τεμπέληδες ΄΄..
Το σύστημα αυτό, της εκπαίδευσης όπου καλούνται να το υποστηρίξουν και να το εφαρμόσουν δάσκαλοι και γονείς πανω στα παιδιά, σε ότι πιο αγνό καθαρό και εξεγερσιακο από τη φύση του , πρέπει να μας βάλει ολους σε σκέψεις και δράσεις.
Το ερώτημα είναι … αν υπάρχουν δάσκαλοι που ΔΕΝ αισθάνονται απλα κρατικοί υπάλληλοι αλλά παιδαγωγοί και γονείς που θέλουν να σταθούν σαν σύντροφοι στη ζωή των παιδιών τους …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου