Χρειαζόμαστε πραγματικά το σχολείο;

Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάλοι δάσκαλοι. Αλλά πόσοι από αυτούς και πόσες φορές θα τύχει να συναντηθούν με τα παιδιά μας, ώστε να τους αναδείξουν την ομορφιά των μαθηματικών ή τη λογική της τέχνης και όχι να μετατρέψουν το μάθημα σε μια τυποποιημένη διάλεξη που μόνο αν σηκώσεις το χέρι σου δικαιούσαι την απάντηση του δάσκαλου στην ερώτηση σου;

Πόσοι δάσκαλοι μπορούν να αποδεχτούν πως οι μαθητές δεν πρέπει να «συσκευάζονται» μέσα στις αίθουσες;

Η παιδεία ή εκπαίδευση, όπως την λέτε, δεν είναι η διαδικασία «προχωράμε από το σημείο Α στο σημείο Β κατά μήκος των γραμμών», δεν οροθετείται ούτε την καθίστα αρμόδια για το τι θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Παιδεία ή εκπαίδευση είναι η περιέργεια, το να κοιτάς τον κόσμο γύρω σου με τα μάτια του παιδιού που έχεις καταχωνιασμένο μέσα σου εδώ και πολύ καιρό.

Η προέλευση της δημόσιας εκπαίδευσης έχει τις ρίζες της στη πρώιμη ανάπτυξη των φιλελευθέρων κρατών.

Η νέα αναδυομένη τάξη, η αστική τάξη, συνειδητοποίησε ότι χρειάζεται ένα όχημα μετάδοσης της ιδεολογίας της και το σχολείο ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να μεταδώσει τις άξιες των ιδιοκτήτων της νέας κοινωνίας. 

Να επιβάλει την αρχή, την ιεραρχία και τον εθνικισμό, πάντα με την ισχυρή επιρροή της εκκλησίας, ώστε να ελέγχονται οι νέες γενιές από την παιδική τους ηλικία.

Η ανάγκη για μια πιο μορφωμένη εργατική τάξη στις νέες τεχνολογίες παράγωγης, μετέτρεψε το σχολείο σε κέντρο μετάδοσης των αξιών του καταναλωτισμού, της ανταγωνιστικότητας και του ατομικισμού.

Δεν μπορούμε να αγνοούμε πως το εκπαιδευτικό σύστημα χρησιμεύει ως όργανο παρασκευής υπάκουων μαζών με τεχνική κατάρτιση στη πλήξη της μισθωτής εργασίας.

Ούτε να αγνοούμε πως οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούνται σαν φιγούρες που υπακούουν διδάσκοντας υπακοή σε μια «ανώτερη αρχή», την αρχή της εξουσίας.

Ποσό τυχαίο είναι όταν οι «αγενείς» και «αντάρτες» μαθητές, που απλά αντιδρούν απρόθυμα στο αυταρχικό σχολείο, κινδυνεύουν να «απελαθούν» ή να τιμωρηθούν;  

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως τα σχολεία λειτουργούν σαν κυβερνητικά φέουδα;

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως οι «τεχνικές» του σχολείου αποδίδουν τέλεια στο εκμηδενισμό της προσωπικότητας, στην εξαφάνιση του αυθορμητισμού, στην τελειοποίηση της τεχνικής της αποστήθισης και στο «θάψιμο» της κριτικής ματιάς ; 

Ποια λοιπόν η χρησιμότητα του σχολείου όταν όλοι ξέρουμε πως η κυβέρνηση θα υπαγορεύει πάντα την εκπαίδευση της τυραννίας;

Γιατί πρέπει να δεχόμαστε ως φυσιολογικό να τρέμει το παιδί μας, αν δεν έχει διαβάσει ή καταλάβει το μάθημα και πρέπει να σηκωθεί στον πινάκα;

Ποιος εγκρίνει τη σχολική φοβία;    

Τι είναι τελικά το σχολείο ;

Είναι ένα ξόρκι γεμάτο ψέματα, με θεό έναν ανακριτή, γεμάτο ιεροεξεταστές, προπαγάνδα, που κατασκευάζει επιζώντες της δουλείας και της υποτέλειας, σκλάβους εσωτερικά και δούλους εξωτερικά, που εξαφανίζει τα δικαιώματα.

Μια μήτρα που έχει αναστήσει γελοίες δικτατορίες.

Ένα σιχαμερό κατασκεύασμα που δεν αναγνωρίζει πως οι πρώτες ανάγκες ενός παιδιού είναι αγάπη, ασφάλεια, τροφή, ζεστασιά και αρκετός ύπνος.

Πάντα οι αίθουσες διδασκαλίας θα αποτελούν γόνιμο έδαφος για πολλά προβλήματα.

Η κρίση αξιών στο σχολείο, που το ίδιο την δημιουργεί με την ανισότητα  των απόψεων, των απαντήσεων και με τη αποδοχή κριτικής… δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Ένα σχολείο που διδάσκει  πώς να εκθέτει ανελέητα τους αδύναμους και να τους αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο, που μαθαίνει στα παιδιά πώς να είναι ανίσχυροι στην κατάχρηση εξουσίας των δασκάλων, που τα αναγκάζει να λειτουργούν υπό πίεση, που τα ταπεινώνει, που τα ειρωνεύεται…. απλά πρέπει να πάψει να υπάρχει.

Tisp e Pitou