12 ερωτήματα ψάχνουν απάντηση

1)Γιατί τα παιδιά αγανακτούν όταν μπαίνουν στη τάξη ;

2)Γιατί όταν τα καλούν στο γραφείο του Διευθυντή αισθάνονται πως θα τιμωρηθούν ;

3)Γιατί τα αρνητικά συνθήματα στο σχολείο είναι πιο διαδεδομένα απ ότι τα θετικά ;

4)Γιατί τα θρανία είναι τοποθετημένα σε σειρές ;

5)Γιατί οι τάξεις έχουν μόνο μια πόρτα ;

6)Γιατί όλα τα σχολικά κτήρια είναι βαμμένα με αυτό το πρασινοεκρού χρώμα;

7) Γιατί στα σχολεία υπάρχει λίγη ή σχεδόν καθόλου βλάστηση ;

8) Γιατί οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν έδρα ή ένα πολύ πιο επιβλητικό ΄΄ θρανίο ΄΄ από αυτά που έχουν τα παιδιά ;

9) Γιατί στα σχολεία δεν λαμβάνουν υπόψη τον φυσικό αερισμό, την κατεύθυνση του άνεμου και το φως της μέρας όταν τα χτίζουν ;

10) Γιατί η τάξη μοιάζει στα μάτια των περισσότερων παιδιών ως μια σιωπηλή αίθουσα   βασανιστηρίων ;

11) Γιατί τα παιδιά δεν αισθάνονται το αίσθημα της ανακούφισης αλλά του μίσους, του φόβου, της ενοχής και του περιορισμού ;

12) Γιατί ο δάσκαλος είναι πάντα εξόριστος στο πλάνο της ομαδικής φωτογράφισης της τάξης, σε μια άκρη ;

Απόδοση αφήγησης δια μνήμης ;

Τα πολύ παλιά χρόνια όλος ο κόσμος πήγαινε σχολείο. Τα ζωα, τα φυτά, οι πετρες, όλα πήγαιναν σχολείο.

Οι γηραιότεροι διδασκαν τους νεότερους πώς να υπερασπίζονται τον εαυτο τους και που θα βρουν τροφή.

Οι νεότεροι δίδασκαν στους γηραιότερους πώς να κρατούν το μυαλο τους ανοιχτο και σε εγρήγορση.

Ετσι ενας πλατανος μπορουσε να διδάξει βοτανολογία σε μια νεαρή αλεπου.

Μια πετρα διαλογισμό σε μικρα σπουργίτια.

Ο ανεμος να διδάξει χορο σε νιφάδες , η φωτια  τη μαγεια και την χρησιμότητα της .

Ενας κάκτος μαθήματα αυτοάμυνας , το αηδόνι πώς να τραγουδάς και γεωγραφία από έναν πιγκουΐνο.

Ολοι μάθαιναν ελεύθεροι ελευθέρα αυτό που ήθελαν.

Ο κάθε ενας επέλεγε που, ποτε,πως και με ποιον θα μάθαινε.

Ολοι τους αγαπουσαν το σχολειο που δεν το ονομαζαν ‘’σχολειο’’ αλλα ζωη.  

Και ξαφνικά μια μερα επεσε από ένα δεντρο ένα νέο ζωο που λεγόταν homo sapiens ετοιμο πως ξερει τα παντα και καλύτερα από τον καθενα.

Ο ιδιος αποκαλουσε τον εαυτο του Μεγα Δασκαλο και αμεσως βάλθηκε να τους διδάξει ολους. Μετα από χρονια όμως διαπίστωσε ότι κανεις δεν τον καταλαβαινε , ετσι ελεγε.

Προσπάθησε να δωσει μαθηματα ηθικής στις πετρες αλλα οι πετρες δεν καταλάβαιναν την ομιλία του.

Προσπάθησε να παραδώσει μαθηματα οικονομίας στα πουλια αλλα εκεινα φτερούγισαν δεξια και αριστερα αδιαφορώντας για τους νομους της αγοράς.

Μια μερα προσπάθησε να διδαξει ευγένεια στη φωτια αλλα εκαψε τα δάχτυλα του και παραλίγο να πνιγεί ενώ προσπαθούσε να πειθαρχήσει ένα ποτάμι.

Οσο για το μαθημα των μαθηματικων στα αστερια και γεωπολιτικής στον ανεμο , σκετη αποτυχία.

Όλα αυτά εκαναν τον homo sapiens να θυμώσει τοσο πολύ που αποφασισε να κοψει τους δεσμους του με τον κοσμο αφου δεν ηθελε να διδαχτεί κανεις απ αυτόν και πως θα δίδασκε μοναχα τα παιδια του.

Ετσι εφτιαξε μια μεγαλη φυλακη, εβαλε μεσα τα παιδια και απαγόρευσε να μπαίνουν μεσα σ αυτή τα ζωα, τα φυτα, ο ανεμος, η βροχη, οι πετρες και τα αστερια.

Τη φυλακη αυτή την ονόμασε ΣΧΟΛΕΙΟ.

Ο κοσμος εξω αποφάσισε να εξακολουθήσει υπάρχει μεχρι ο   homo sapiens καταλάβει πως και αυτος είναι μερος του σχολειου της ζωης.

Παρόλο που αυτό εγινε πριν από πολλα χρονια , ο homo sapiensδεν εχει μαθει απολύτως τιποτα. Ακομα και σημερα τα εγγονια του homo sapiens συνεχιζουν να σπαταλούν τον λιγο χρονο τους κανοντας τον δασκαλο της φυλακης.

Ενώ εξω ο κόσμος συνεχιζει … την ελευθερια του. 

Πρωτόκολλο Συνεργασίας για την Πρόληψη και την Επίλυση Περιστατικών Σχολικής Βίας και Εκφοβισμού

Διαβάζοντας ο καθένας μας το Πρωτόκολλο Συνεργασίας για την Πρόληψη και την Επίλυση Περιστατικών Σχολικής Βίας και Εκφοβισμού που δημοσίευσε η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Αττικής, διαπιστώνει οτι για την οποιαδήποτε προβατική συμπεριφορά μεσα στο σχολείο φταιει ο μαθητης και η οικογενεια του και ΟΧΙ το σχολειο , ΟΧΙ οι εκπαιδευτικοί , ΟΧΙ οι συνθήκες και ΟΧΙ η πολιτεία
Το 1ο πραγμα που λεει το Πρωτόκολλο Συνεργασίας είναι η διαπόμπευση του μαθητή , να τον κανει δακτυλοδεικτούμενο και ΜΕΤΑ όλα τα αλλα.
Προσέξτε
Α’ ΕΠΙΠΕΔΟ: ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΟΧΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ

Πρόληψη ή αντιμετώπιση περιστατικού σε ενδοσχολικό επίπεδο
Ο πρώτος και καθοριστικός κρίκος από τον οποίο ξεκινά η παρέμβαση είναι ο εκπαιδευτικός της τάξης. Συγκεκριμένα, η παραβατική συμπεριφορά μαθητή/τριας προβληματίζει τον εκπαιδευτικό της τάξης, ο οποίος αρχικά διαπιστώνει και συνειδητοποιεί το πρόβλημα, το οποίο στη συνέχεια κοινοποιεί στη σχολική κοινότητα (μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς). Εξίσου σημαντικός σε αυτό το επίπεδο είναι και ο ρόλος της οικογένειας του/της μαθητή/τριας με την παραβατική συμπεριφορά.

Β’ ΕΠΙΠΕΔΟ: ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΟΧΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ
Ακολουθείται η ίδια διαδικασία του προηγούμενου επιπέδου

Γ’ ΕΠΙΠΕΔΟ: ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΟΧΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ
Ακολουθείται η ίδια διαδικασία του προηγούμενου επιπέδου κτλ κτλ

Δ’ ΕΠΙΠΕΔΟ: ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ
Ακολουθείται η ίδια διαδικασία του προηγούμενου επιπέδου κτλ κτλ

Οι περισσότεροι γονεις ,αν όχι ολοι , δεν γνωριζουν αυτό.
Τα σχολεια εχουν σκόπιμα καλλιεργήσει μια αίσθηση ανικανότητας στους γονείς με σκοπο να τους εμπιστευόμαστε τα παιδια μας με αντάλλαγμα να μας κατηγορούν για τις αποτυχίες του.

Χρειαζόμαστε πραγματικά το σχολείο;

Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάλοι δάσκαλοι. Αλλά πόσοι από αυτούς και πόσες φορές θα τύχει να συναντηθούν με τα παιδιά μας, ώστε να τους αναδείξουν την ομορφιά των μαθηματικών ή τη λογική της τέχνης και όχι να μετατρέψουν το μάθημα σε μια τυποποιημένη διάλεξη που μόνο αν σηκώσεις το χέρι σου δικαιούσαι την απάντηση του δάσκαλου στην ερώτηση σου;

Πόσοι δάσκαλοι μπορούν να αποδεχτούν πως οι μαθητές δεν πρέπει να «συσκευάζονται» μέσα στις αίθουσες;

Η παιδεία ή εκπαίδευση, όπως την λέτε, δεν είναι η διαδικασία «προχωράμε από το σημείο Α στο σημείο Β κατά μήκος των γραμμών», δεν οροθετείται ούτε την καθίστα αρμόδια για το τι θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Παιδεία ή εκπαίδευση είναι η περιέργεια, το να κοιτάς τον κόσμο γύρω σου με τα μάτια του παιδιού που έχεις καταχωνιασμένο μέσα σου εδώ και πολύ καιρό.

Η προέλευση της δημόσιας εκπαίδευσης έχει τις ρίζες της στη πρώιμη ανάπτυξη των φιλελευθέρων κρατών.

Η νέα αναδυομένη τάξη, η αστική τάξη, συνειδητοποίησε ότι χρειάζεται ένα όχημα μετάδοσης της ιδεολογίας της και το σχολείο ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να μεταδώσει τις άξιες των ιδιοκτήτων της νέας κοινωνίας. 

Να επιβάλει την αρχή, την ιεραρχία και τον εθνικισμό, πάντα με την ισχυρή επιρροή της εκκλησίας, ώστε να ελέγχονται οι νέες γενιές από την παιδική τους ηλικία.

Η ανάγκη για μια πιο μορφωμένη εργατική τάξη στις νέες τεχνολογίες παράγωγης, μετέτρεψε το σχολείο σε κέντρο μετάδοσης των αξιών του καταναλωτισμού, της ανταγωνιστικότητας και του ατομικισμού.

Δεν μπορούμε να αγνοούμε πως το εκπαιδευτικό σύστημα χρησιμεύει ως όργανο παρασκευής υπάκουων μαζών με τεχνική κατάρτιση στη πλήξη της μισθωτής εργασίας.

Ούτε να αγνοούμε πως οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούνται σαν φιγούρες που υπακούουν διδάσκοντας υπακοή σε μια «ανώτερη αρχή», την αρχή της εξουσίας.

Ποσό τυχαίο είναι όταν οι «αγενείς» και «αντάρτες» μαθητές, που απλά αντιδρούν απρόθυμα στο αυταρχικό σχολείο, κινδυνεύουν να «απελαθούν» ή να τιμωρηθούν;  

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως τα σχολεία λειτουργούν σαν κυβερνητικά φέουδα;

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως οι «τεχνικές» του σχολείου αποδίδουν τέλεια στο εκμηδενισμό της προσωπικότητας, στην εξαφάνιση του αυθορμητισμού, στην τελειοποίηση της τεχνικής της αποστήθισης και στο «θάψιμο» της κριτικής ματιάς ; 

Ποια λοιπόν η χρησιμότητα του σχολείου όταν όλοι ξέρουμε πως η κυβέρνηση θα υπαγορεύει πάντα την εκπαίδευση της τυραννίας;

Γιατί πρέπει να δεχόμαστε ως φυσιολογικό να τρέμει το παιδί μας, αν δεν έχει διαβάσει ή καταλάβει το μάθημα και πρέπει να σηκωθεί στον πινάκα;

Ποιος εγκρίνει τη σχολική φοβία;    

Τι είναι τελικά το σχολείο ;

Είναι ένα ξόρκι γεμάτο ψέματα, με θεό έναν ανακριτή, γεμάτο ιεροεξεταστές, προπαγάνδα, που κατασκευάζει επιζώντες της δουλείας και της υποτέλειας, σκλάβους εσωτερικά και δούλους εξωτερικά, που εξαφανίζει τα δικαιώματα.

Μια μήτρα που έχει αναστήσει γελοίες δικτατορίες.

Ένα σιχαμερό κατασκεύασμα που δεν αναγνωρίζει πως οι πρώτες ανάγκες ενός παιδιού είναι αγάπη, ασφάλεια, τροφή, ζεστασιά και αρκετός ύπνος.

Πάντα οι αίθουσες διδασκαλίας θα αποτελούν γόνιμο έδαφος για πολλά προβλήματα.

Η κρίση αξιών στο σχολείο, που το ίδιο την δημιουργεί με την ανισότητα  των απόψεων, των απαντήσεων και με τη αποδοχή κριτικής… δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Ένα σχολείο που διδάσκει  πώς να εκθέτει ανελέητα τους αδύναμους και να τους αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο, που μαθαίνει στα παιδιά πώς να είναι ανίσχυροι στην κατάχρηση εξουσίας των δασκάλων, που τα αναγκάζει να λειτουργούν υπό πίεση, που τα ταπεινώνει, που τα ειρωνεύεται…. απλά πρέπει να πάψει να υπάρχει.

Tisp e Pitou