Γιατί πρέπει να αλλάξουμε στάση απέναντι στα παιδιά.

Γιατί πρέπει να αλλάξουμε στάση απέναντι στα παιδιά.

Κατά αρχάς πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα στης Emma Goldman..΄΄ το παιδί πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια ατομικότητα ή ως ενα αντικείμενο που πρέπει να φορμαριστεί σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες και τις φαντασιώσεις εκείνων που ζουν μαζί του ? ''

Η τηλεοπτική εκπομπή ‘’σουπερ Νταντά ΄΄ είναι ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως γίνεται ΄΄παραδοσιακα΄΄ η αυταρχική ανατροφή των παιδιών.

Κύριος κανόνας ; ... δουλειά της μητέρας ειναι να πειθαρχήσει το παιδί της στους κανόνες της οικογενείας. Όπως ακριβώς επιβάλλονται οι νόμοι στους πολίτες ( συμπτωματική συνέχεια ; )...

Αυτό σημαίνει , ΟΧΙ το πως θα μάθει ένα παιδί το αυτο-ελεγχο αλλα τον έλεγχο απο τους άλλους.

Αυτή ειναι η πραγματικότητα που κρύβετΕ  πίσω απο την δικαιολογία πως ...΄΄ ολα αυτα γίνονται για να το κρατήσουν ασφαλή.

Απο την άλλη ο Μπακουνιν υποστήριξε οτι ΄΄ τα παιδιά δεν αποτελούν ιδιοκτησία κανενός. ‘’

Δεν είναι ούτε ιδιοκτησία των γονέων , ουτε της κοινωνίας, ανήκουν στο μελον της ελευθερίας τους... και τα δικαιώματα των γονεων περιορίζονται στο να αγαπούν τα παιδια τους αλλα και στη οποιαδήποτε άσκηση επανω τους που δεν ερΧεται σε αντίθεση με την ηθικη τους , την ψυχική τους ανάπτυξη , το μέλλον και την ελευθερία τους''.

Δηλαδή μιλαμε για μια κοινόχρηστη διαδικασια που οδηγεί στην πραγματική ελευθερία.

Ακόμα ομως κι αν μια οικογένεια ακολουθηΣΕΙ αυτα που λεει ο Μπακουνιν σύντομα θα κληθεί να αντιμετωπίσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα που λειτουργεί με εντελώς αντίθετη λογική.

Επιλογή πλην της υποχρεωτικής εκπαίδευσης που εχει ορισει το κρατος .. δε υπάρχει...

 Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς προέκυψε η δημόσια κρατική εκπαίδευση. Πρέπει να επιστρέψουμε στο 1806, όταν οι Πρώσοι ηττήθηκαν από τον στρατό του Ναπολέοντα. Μετά την ήττα τους, οι Πρώσοι άρχισαν να επανεξετάζουν τους θεσμούς τους. Αυτή η επανεξέταση, τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η Πρωσική υπερηφάνεια και ισχύς μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με τον επανασχεδιασμό του συστήματος. Επινοήθηκε μια στρατηγική επιβολής ενός υποχρεωτικού, κυβερνητικού εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο θα δημιουργούσε πειθαρχημένους μαθητές που θα ακολουθούσαν διαταγές χωρίς ποτέ να αμφισβητούν την εξουσία..

Οι στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν ήταν προσανατολισμένες περισσότερο στη δημιουργία μιας εθνικής τάξης εργατών,και όχι  στην παραγωγή μορφωμένων πολιτών. Κάθε βήμα στην εκπαιδευτική διαδικασία ήταν υπολογισμένο ώστε να διευκολύνει, όσο το δυνατόν περισσότερο, τους εξουσιαστές. Δημιουργούνταν επομένως, πειθαρχημένοι, υπάκουοι και δουλικοί πολίτες. Ένας από τους κύριους υπέρμαχους του συστήματος ήταν ο Γιόχαν Φιντς. Σύμφωνα με τις περιγραφές του, “το σχολείο είναι η διαμόρφωση του ατόμου κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορεί να επιθυμήσει τίποτε διαφορετικό από αυτά που του έχουν υποδειχθεί”.

Σε άλλο σημείο αναφέρει: “η εκπαίδευση θα πρέπει να στοχεύει στην καταστροφή της ελεύθερης θέλησης, έτσι ώστε, αφού οι μαθητές αποφοιτήσουν από το σχολείο να είναι ανίκανοι για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, να σκέφτονται και να πράττουν διαφορετικά από ό,τι θα επιθυμούσαν οι δάσκαλοί τους. Όταν η τεχνική θα έχει τελειοποιηθεί, κάθε κυβέρνηση που θα έχει τον έλεγχο της εκπαίδευσης για περισσότερο από μια γενιά θα είναι ικανή να ελέγχει πλήρως τους υπηκόους της χωρίς την ανάγκη αστυνομίας ή στρατού”. Το Πρωσικό σύστημα έδινε βάση στο καθήκον, την πειθαρχία, την υπακοή στην εξουσία και την ικανότητα να εκτελεί κανείς διαταγές.


Σύντομα, το πρωσικό μοντέλο έτυχε της αποδοχής πολλών εξουσιαστικών κυβερνήσεων ευρωπαϊκών χωρών και αμερικάνικων πολιτειών. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι και στoν ελλαδικό χώρο φαίνεται ιδιαίτερα οικείο, καθώς απαιτούσε υποχρεωτική παρακολούθηση, ενιαίες εθνικές εκπαιδευτικές διαδικασίες, εθνικές εξετάσεις για όλους τους μαθητές, ενιαίο εθνικό πρόγραμμα σπουδών για όλα τα επίπεδα και υποχρεωτικό νηπιαγωγείο.

Μήπως δεν είναι ετσι ;

Ας βγάλουμε τις παρωπίδες για λιγο και ας δουμε τα πραγματα όπως είναι.

Το σχολείο είναι μια μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας.

Τι αλήθεια μαθαίνει ένα παιδι ;

Ποιος είναι ο ρολος και το μήνυμα που δινει ο δασκαλος ;

Ο διευθυντής ;

……….ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

Το να πειθαρχήσεις ένα παιδι σημαίνει την εγκαθίδρυση πλαστών προτύπων, αφου στο παιδι δημιουργείται η εντύπωση ότι η τιμωρία είναι κατι που του επιβάλλεται απ εξω , από κάποιον ισχυρο, καο όχι ότι είναι φυσικο αποτέλεσμα των πραξεων του. Η αντίδραση του παιδιου στην καταπίεση εκφράζεται με την πλήρη αδιαφορία, ως την αποστροφή για το σχολειο με κοπάνες αποχες κτλ.

Ο ρόλος του σχολείου είναι ξεκάθαρα πολιτικός, δηλαδη η δημιουργια ανθρώπων πειθήνιων, ετοιμων να ενταχτούν στην παραγωγική διαδικασία… και όχι για παίδευση ( μόρφωση, παιδεία, καλλιέργεια) με καθαρα την ταξικη διάσταση της εκπαίδευσης, οπου η γνωση δίνεται ως εμπόρευμα για τη διεκδίκηση μιας θεσης στην αγορα εργασίας και όχι σαν εφόδιο για την πολύπλευρη μόρφωση του ανθρώπου.

Ποτε ακούσατε δασκαλο να λεει.. « Θα τους διδάξω μόνο την απλή αλήθεια. Δε θα βάλω με το ζόρι στο μυαλό τους ένα δόγμα. Δε θα τους αποκρύψω ούτε το παραμικρό ούτε το ελάχιστο από την πραγματικότητα. Δε θα τους διδάξω τι να σκέφτονται αλλά πώς να σκέφτονται.»
Απόρροια της δράσης του Fransisco Ferrer υπήρξε η καταδίκη του σε θάνατο.

Ποτε ακούσατε υπουργό παιδείας να λεει…«Εμείς θέλουμε ανθρώπους ικανούς να καταστρέφουν, να ανανεώνουν συνεχώς το περιβάλλον και να ανανεώνουν τους εαυτούς τους. Ανθρώπους των οποίων η δύναμη υπάρχει στην Ανεξαρτησία του πνεύματος, που δεν υποτάσσονται ποτέ και σε τίποτα, πάντοτε έτοιμοι να δεχτούν το καλύτερο, ευτυχισμένοι με το θρίαμβο των νέων ιδεών, έτοιμοι να ζήσουν πολλές ζωές σε μία μόνο».
F. Ferrer

Για το κρατος το εκπαιδευτικό σύστημα είναι το καλύτερο εργαλείο για να πει στους ανθρώπους τι να κανουν.
Εκπαιδευόμαστε για ένα πολεμο, έναν βιομηχανικό και τεχνικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα εθνη…
Ποιος αποφασίζει και χωρίζει τα παιδια σε φοιτητές και τιποτένιους εργατες ;
Μια κυβέρνηση φιλοι μου δεν θα δίδασκε ποτε κατι που πήγαινε κοντρα στο ρευμα.
Η ''στημενη ΄΄ κοινωνια εγγυάται το μελον της ανατρέφοντας κατ εικονα τα παιδιά της.
Ξερει πώς να κονσερβοποίηση το μυαλο ενός παιδιου.
Την εμπέδωση και αναπαραγωγή του καθεστωτικού λογου.
Ξέρει να κανει κατήχηση του εθνικού και θρησκευτικού δόγματος.
Την συντριβή κάθε διαφορετικής  οπτικης των πραγμάτων που ερχεται σε ριξη με το σύστημα…αποτέλεσμα το κυνηγητό και τον διασυρμό οποιου την επιχειρεί.

Εμείς ποτε θα υπερβούμε ολη αυτη τη βαρβαρότητα ;

Πότε θα καταλάβουμε οτι τα παιδια ζητούν ζωη και οχι επιβίωση ; 

Πότε θα σταματήσουμε να υποτασσόμαστε στους κανόνες που οδηγούν τα παιδια μας σε κατι που δεν αρεσε στα ιδια ;

Πότε θα σκάσουμε και θα μάθουμε να τα ακουμε ;

Πότε θα μάθουμε μονο να τα αγαπάμε και να τα στηρίζουμε ;..

Η διαδικασία αυτη δεν ειναι ευκολη... έχοντας απεναντι ενα καλοκουρδισμένο συστημα.

Μπορεί ομως να γινει , αρκει να μην σταθούμε και εμεις απέναντι μας... κατι για το οποίο μας εχουν εκπαιδεύσει τοσα χρόνια.

λοιπόν ;

ΜΓΔ

Μελισσιων

Π&Π Πεντελης