ανοιχτή επιστολή

Μετά από αρκετά χρόνια συνεχόμενης ενασχόλησης με θέματα που αφορούν την παιδεία και τα σχολειά, σαν γονείς , δάσκαλοι , μαθητές και μαθήτριες που ο καθένας μας συμμετέχει μέσα από τον δικό του ρόλο στο εκπαιδευτικό σύστημα, αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί σας μέσω μιας ανοιχτής επιστολής.

Είναι απίστευτο ότι ο ατομικισμός μας ,  περνά  με τόσο ευκολία στα παιδιά

χωρίς να υπάρχουν αντιστάσεις.

Είναι απίστευτο ότι εω το εκπαιδευτικό σύστημα που όσο πάει γίνετε αθλιότερο,

μας βρίσκει με στρωμένα τα χέρια.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προτάσσει τον ανταγωνισμό, το διαχωρισμό , την
πειθαρχεία , τις ποινές , καταστέλλοντας την ελεύθερη δημιουργικότητα και την
εξεγερτικη διάθεση των παιδιών.

Οι βαθμοί, τα κουδούνια , το ωράριο , οι απειλές και οι ποινές να αποτελούν
τα κύρια στοιχειά των σχολικών κελιών που είναι σχεδιασμένα για ασφυκτικό
έλεγχο , με κάγκελα και προαύλια, με επιτήρηση και δάσκαλους δεσμοφύλακες
.
Ένας δάσκαλος που είναι εξόριστος στο πλάνο της ομαδικής φωτογράφισης της
τάξης, σε μια άκρη .
Δέσμιος της διδακτέας ύλης , του διευθυντή , του υπουργού παιδείας και πάντα
υπόλογος στη γονική εξουσία.
Ένας δάσκαλος που πάνω σε κάθε παιδί  που έτσι κι αλλιώς είναι προικισμένο
από τη φύση του γεμάτο φαντασία και περίεργα, εκείνος να έχει κατασταλτικό
ρολό στη φαντασία και τη δημιουργικότητα του.
Ένας δάσκαλος που καταφέρνει ακόμα και μαθήματα όπως τα καλλιτεχνικά και η
μουσική ( που θα έπρεπε ως απώτερο στόχο να έχουν τη μάθηση του νοήματος
των διαφόρων ειδών τέχνης ) να τα διδάσκει με τόσο χλιαρό τρόπο που τα
παιδιά τα ιδία να τα αντιμετωπίζουν σαν μαθήματα κατώτερης άξιας.
Έτσι να φτάνουν να εκμεταλλεύονται αυτές τις ώρες για να εκτονωθούν μετά τις
τόσες ώρες που έχουν αναγκαστεί να κάθονται ακίνητα και αμίλητα μπροστά σε
έναν  πινάκα, αδρανή σώματα παρκαρισμένα σε ένα θρανίο.
Ένας δάσκαλος που αφήνει τον εαυτό του να είναι κρατική επένδυση και βασικό
εργαλείο αναπαραγωγής ενός συστήματος που παράγει εξειδικευμένο εργατικό
προσωπικό.
Ένας δάσκαλος που αφήνει τη γεύση στα παιδιά, του εξουσιαστή δάσκαλου-
τιμωρού , που διεκδικεί τον σεβασμό της αυθεντίας.
Ένας δάσκαλος που θα έπρεπε να δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούν  τα ιδία
τα παιδιά ότι ο γιατρός είναι τόσο απαραίτητος όσο και η καθαρίστρια που
έχει αναλάβει τη χειρουργική αίθουσα.

Από την άλλη ο γονιός.
Συγκαταβατικός ΄΄ προς τα υποδείξεις ΄΄ της δασκάλας για περισσότερη πίεση προς το παιδί στα μαθήματα και στις εργασίες στο σπίτι
Σκληρός με το παιδί του στην περίπτωση ΄΄ αταξίας ΄΄.

Ηλίθιος όταν πάει και μαλώνει με άλλους γονείς γιατί κάποιο παιδάκι πείραξε το δικό του ( πράγμα που θα έπρεπε το σχολειό να διδάσκει στα παιδιά να το λύνουν μόνα τους ).

Απαιτητικός με τον δάσκαλο για ψύλλου πήδημα.
Ένας γονιός που θυσιάζει την τωρινή ευτυχία του παιδιού του για μια μελλοντική, καθώς πιστεύει ότι αυτή θα έρθει μονό αν γίνει γιατρός , δικηγόρος, διευθυντής.

Ένας γονιός που φορτώνει με τους ιδίους δεκάδες ηλίθιους κανόνες που φόρτωναν και τον ίδιο ( και το ξέρει ).

Ένας γονιός που δεν μπαίνει μπροστά να βάλει ένα stop…
Ένας φαύλος κύκλος με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Και τέλος ο διευθυντής.

Ή θα είναι στυγνός γραφειοκράτης που απλά θα διοικήσει μια σχολική μονάδα… ή που θα αποτελεί έμπνευση για όλη τη σχολική κοινότητα.

Έχει έρθει ο καιρός όλοι να επαναπροσδιορίσουμε τους ρόλους μας… όλοι εκτός από τα παιδιά.

Και πρώτα απ όλα να διαγράψουμε τη λέξη ΄΄εκπαίδευση΄΄ , μια λέξη που σήμερα σημαίνει δαμάζω, εξημερώνω , εκπαιδεύω.

Ας προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε την αυθόρμητη ανάπτυξη ικανοτήτων των παιδιών μας.
Ας καταλάβουμε και ας βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Είναι γελοίο  όταν επιβάλεις την υποχρεωτική εκπαίδευση σαν κράτος, να λες ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να πάει σχολείο και να μορφωθεί. Δικαίωμα αποτελεί κάτι για το όποιο έχεις την ελεύθερη επιλογή να το κάνεις ή να μην το κάνεις.

Ας δούμε πλέον ξεκάθαρα ποιο είναι το μήνυμα που δίνει αυτό το σχολείο, πως οι καλύτερα εκπαιδευόμενοι, δλδ οι πιο ΄΄ δουλικοί ΄΄ μαθητές ανταμείβονται με το να υπηρετούν στις ανώτερες κάστες υπηκόων του διεφθαρμένου συστήματος ενώ οι ΄΄ ανυπάκουοι ΄΄ εντάσσονται στην εργατική τάξη… και όλο αυτό πρέπει να ανατραπεί.

Ας δούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια εκπαίδευση διαδικασία, σχεδιασμένη και καθοδηγουμένη από το κράτος … και όχι από εμάς.

Κι όπως λέει και ο Φραντσέσκο Φερρέρ ΄΄ μάταιο να ελπίζεις στα κατασκευασμένα από την εξουσία σχολεία ΄΄

Ας τα αφήσουμε να ζήσουν , ζώντας.

Μ.Γ.Δ    (μαθητες-γονεις-δασκαλοι)

Μελισσιων

Π & Ν. Πεντέλης